Wenger out

Wczoraj też piłkarze MC cieszyli się na swoim stadionie z tytułu mistrzowskiego. Dzisiaj drużyna z Etihad gra bardziej po barcelońsku niż do bólu pragmatyczny i wyrachowany zespół Ernesto Valverde. Jednak czy radość w błękitnej części Manchesteru jest ogromna po tym triumfie. Ja bym się nie cieszył specjalnie z takiego zwycięstwa. Przepaść finansowa, jaka dzieli City i resztę drużyn w angielskiej ekstraklasie może szokować. W związku z tym wynik piłkarzy Guardioli mógł być tylko jeden. Pep przez lata pracy w Barcelonie był pryncypialnym wręcz ideologiem piłki nożnej. Dziś dzięki grubym milionom otrzymywanym od bogaczy z ZEA niszczy konkurencję na całego, zachowuje swój styl, swój image wizjonera, ale wg mnie nie ma powodów do euforii. Skoro przeznaczasz taką fortunę na budowę drużyny, musisz odnosić sukcesy. To jednak część prawdy, bo w Europie piłkarze MC zawodzą nadal na całego. Arsene Wenger był często wyśmiewany, ale on nie szastał pieniędzmi na lewo i prawo, w ostatnich latach wprawdzie Arsenal przeprowadził kilka transferów, jednak trudno porównywać kwoty, które krążyły na The Emirates to tego majątku, jaki wydali na wzmocnienia ludzie pracujący dla obu klubów z Manchesteru. Wyczyny strzeleckie Aguero i Jesusa musiały imponować. Niesamowity przegląd pola, piekielnie inteligentne czytanie gry, przewidywanie akcji, to wszystko cechowało nieocenionego Kevina de Bruyne. Koszmarne pudła Sterlinga skłaniały do wyciągnięcia wniosków, że gdyby Anglik wykazywał się większym instynktem strzeleckim pod bramką rywali, to kończyłby sezon może i z 40 golami. Śmiem twierdzić, że przy odrobinie skuteczności nastrzelałby więcej niż sam Mo Salah. Skoro już jesteśmy przy genialnym Egipcjaninie, to warto, bym poruszał temat Livepoolu. Klopp stworzył bowiem na Anfield drużynę kompletnie zwariowaną, która w prawie każdym meczu daje postronnym kibicom  mnóstwo zabawy. Ten rollercoaster jest niesamowity, zwroty akcji, mecze obfitujące w gole. Aż chce się to oglądać. Spontaniczność, finezja, fantazja, nonszalancja, beztroska w defensywie to czynniki, które sprawiają, że większą sympatię obecnie trzeba chyba darzyć graczy Livepoolu niż piłkarzy MC. Piłkarze Guardioli wykonują swoje zadanie na chłodno, wygrywają mecze regularnie, metodycznie, nie ma w ich meczach tego elementu zaskoczenia, tej nieprzewidywalności. Tymczasem spotkania z udziałem The Reds są do tego stopniu nieprzewidywalne, że można się zastanawiać, jak bardzo szalony jest Jurgen Klopp. Salah potrafi zagrać na poziomie Messiego, nieprzewidywalny, nieobliczalny Mane to zmora dla obrońców rywali. Również Firmino potrafi zaleźć za skórę swoim przeciwnikom. Trio z miasta Beatlesów wykręciło lepsze liczby niż strzelające w swoim najlepszym czasie gola za golem tercety MSN i BBC. Szok.

A jak nastroje po El Clasico? Mecz był elektryzujący, poziom agresji upodobnił to spotkanie do tych pełnokrwistych starć z czasów Mourinho. Sędzia kompromitował się notorycznie, Sergio Ramos udowodnił, że Pepe ma w drużynie Królewskich godnego zastępce. Hiszpański obrońca to bowiem boiskowy bandyta pierwszej klasy. Benzema ma świetny okres, po dwóch golach z Bayrnem, wczoraj błyskotliwym podaniem umożliwił Cristiano Ronaldo wturlanie piłki z kilku metrów do bramki. Messi trochę sobie pospacerował, ale jak już się uaktywnił, jak już depnął, to gracze Realu chyba oniemieli z bezradności. Ronaldo dopełnił formalności w akcji bramkowej, natomiast Messi w zasadzie sam wypracował sobie tego gola na 2:1. Ja sobie myślę, że takie gole są więcej warte niż bomby lecące w same okienko bramki z kilkudziesięciu metrów. Tu widać ten kunszt piłkarza, kogo byłoby jeszcze stać na taki majstersztyk, na takie czary, może Mo Salaha, na pewno nie C.Ronaldo, który dziś jest już tylko egzekutorem.